Siedem lotów w trzy dni

przygody

Ech, życie celebryty. Trzeba regularnie dostarczać widowni atrakcji, systematycznie pojawiać się na ściance, żeby utrzymywać status. W niedzielę odrobiłem pańszczyznę, żeby kupić trochę czasu na moje małe osobiste projekty w tygodniu.

Więc tak tylko w dwóch słowach o niedzielnym antyklasyku beskidzkim dla tych, których interesują przeloty: podjąłem wyzwanie Młodego na oblecenie skrzyczeńskiej FAIki odwrotnie – czyli zamiast na południe i potem wschód, to zaczynając od wschodniego wierzchołka. Tak po prawdzie, to klasyczny klasyk zahacza o Babią Górę i Wielką Raczę, a ja Raczę mocno ściąłem i trójkąt jest trochę tryknięty, ale stówa jest – zaliczamy. Natomiast miłośnikom moich porażek, opowiem o serii następujących wtop po tym jednym sukcesie.

Uważny obserwator zauważył, że w rozwoju przelotowca jestem na etapie buntu nastolatka. Ale w środę – w przebłysku dojrzałości zapragnąłem polatać jak dorośli – w grupie.

Środa

czyli krok ku dojrzałości

Grupą był mój kolega teamowy, psia jego mać, Jack Montana, który radio ma, ale jak się po fakcie okazało, takie nadające ale nieodbierające. Kiedy w powietrzu okazało się, ze wschód wieje mocniej niż przewidziano, uznałem że to doskonała okazja do sprawdzianu komunikacji i wspólnych decyzji. Moje perswazje do zmiany planu lotu z klasyka na wariant czeski (czyli dzida na zachód) zawisły w eterze bez odpowiedzi. Z zazdrością obserwowałem później jak przejęli ten plan Rybniczanie. Tymczasem ja, zachowując dyscyplinę godną gracza drużynowego, w odpowiedzi na zawołanie kolegi wykonałem zwrot na południe, pakując się w oczywisty kryzys na Baraniej, który zatrzymał nas na krótszą chwilę. Dla połowy naszego teamu chwila ta przedłużyła się o lądowanie na polanie pod szczytem, pakowanie, marsz w poszukiwaniu nieistniejącego startowiska, rozpakowywanie i wyczekiwanie.

Wyczekiwanie to doskonały czas na kontemplację. Pół godziny zastanawiania się nad tym:

• jak będę wspominał tę chwilę za godzinę, dwie, jutro, za miesiąc – jako czas kiedy decydował się jeszcze przyszły los moich kości,
• czy nadejdzie w końcu komin który uchroni mnie przed sprawdzeniem co się kryje w zasłoniętej granią dolinie przede mną,
• czy zdążę jeszcze polecieć chociaż z 50 kilometrów
• co ja tutaj robię

Ale cóż to – oto nadchodzi – zefirek schładzający moje skryte pod kaskiem skronia. Za nim jaskółek chmara by się przydała – dla pewności, ale nie ma ni jaskółek, ni owadów roju, ni nic co by mnie jednoznacznie ciągnęło do lotu. Ale i na ziemi niewiele mnie trzyma, więc wystartowałem. Wykręciłem się, odleciałem – po co ten cały dramatyzm.

Jacka Montanę spotkałem niedługo potem przy Romance, skąd powoli rozpoczynał dolot zamykający niedorobiony trójkąt, a gdzie ja szukałem pomysłu na resztę dnia. Czasem jadąc samochodem uświadamiasz sobie nagle, że nie pamiętasz ostatnich X kilometrów, bo się zamyśliłeś i jechałeś automatycznie – tak odbyła się dalsza część lotu. Pięćdziesięciu nawet nie było.

Czwartek

czyli w krainie stawów i stref

Pragnienie do latania inaczej niż się lata powróciło. Pociągają mnie niezmiennie płaskości na północy od naszych górek. Od czasu, kiedy wieje południe na Żarze, zapuszczam się w stronę Śląska flirtując ze strefami. Lubię ten mix radości z latania po płaskim i frustracji z niedostępności ładnych chmurek w TMA.

Zachęcam to latania w tę stronę kiedy nadarzy się okazja. Czysta przyjemność, którą zmącił jedynie fakt, że po godzinie wiatr osłabł i dzień oferował dużo więcej wokół żywieckiej doliny. Ale cóż – co się poprzeglądałem w taflach stawów to moje.

Aha, przedtem wykonałem porannego zlota z Żaru. Nie chcę o tym rozmawiać.

Piątek

czyli Wyspowy dla durni

Czy 150 FAI to zbyto ostrożne plany na taki dzień? A może płaski z powrotem do domu? Zaopatrzyłem się w stos wariantów do wyboru pod podstawą na 2500 metrów nad Ćwilinem. Ale zaraz, zaraz – minęły już 2 dni, a wymieniłem dopiero 4 loty. Jak zmieścić jeszcze 3 jednego dnia na wyjeździe? Odpowiadam – zlecieć raz z Ćwilina i dwa razy ze Skrzętli. Dziękuję.

Pamiętajcie, robię to wszystko dla Was.